امید؛مرگ تدریجی
دوشنبه, ۲۴ آذر ۱۳۹۹، ۱۰:۳۸ ب.ظ |
فرشاد یوسفی
|
۲ نظر
یه بار شنیدم که گفت آدما با امید زندن
عااااام...
کاش انقد دروغگو نبود
انشاطور
آنچه بر زبان نآید قلم جورش بر دوش کشد
سلام
من فرشادم
اما دوستان نزدیکم لطف دارن و دامیین صدام میکنن...
راستش جاهایی که زبونم نتونست باهام راه بیاد
تنها رفیقام کاغذ و قلمم بودن
دوستای بامعرفتی هستن
خواستم باشمام آشنا شن
بایگانی
- آذر ۱۳۹۹ (۱)
- خرداد ۱۳۹۹ (۱)
- فروردين ۱۳۹۹ (۴)
آخرین مطالب
-
۹۹/۰۹/۲۴امید؛مرگ تدریجی
-
۹۹/۰۳/۱۸نگار
-
۹۹/۰۱/۲۳دره ای به اسم تنهائی
-
۹۹/۰۱/۲۱اشعار ناپختهٔ یک ذهن خط خطی
پیوندهای روزانه