امید؛مرگ تدریجی

یه بار شنیدم که گفت آدما با امید زندن
عااااام...
کاش انقد دروغگو نبود
امید به آدما زندگی رو هدیه نمیده
اتفاقا برعکس
راه مردن رو نشون میده
اونم نه یه مرگ معمولی
بلکه تدریجی و سوزنده
مثلا همین قصه تکراری شکست عشقی:)
کسی که عشقشو از دست میده آروم آروم به سمت نابودی میره
میدونین چرا؟
مشخصا دلیلش عشق نیست
عشق سازندس نه کشنده!
چیزی که عاشق مهجور رو ازبین می بره
"امید"ه!!!
میخوایم طرف رو فراموش کنیم
امید لعنتی میگه:
"نه،برمی گرده،این پروفایلو بذار،اون ویدیو رو پست کن،یه کاری کن توجهش جلب شه..."
ولی اتفاقی نمیفته بجز اینکه تو ذره ذره کوچیک و خورد میشی تا تموم شی(:
مثل یه سیگار که روشن شده ولی افتاده زیر پای آدمی که سیگاری نیست
یعنی یه معامله دوسر باخت و دوسر سوخت
اگر لهت کنه می میری
اگر ولت کنه می میری
تقدیرت فقط مردنه
اما الان بحث سر امیده
امیدی که میگه خودتو از زیر دست و پا بکش بیرون بذار له نشی بر میگرده
اما دریغ از یه نیم نگاه
《در ناامیدی بسی امید است》میدونین ینی چی؟
ینی اگه "امید" رو یه نکته مثبت در نظر بگیریم،این نکته مثبت تو "ناامیدیه"
امید مثل یه موریانس که یواش یواش تورو از بین می بره
ما به امید زنده نیستیم
امید مرگ رو به ما نشون میده و ما از طریق یه مفهوم متضاد مثل یه پارادوکس اونو به زندگی تعبیر میکنیم
اگه امیدی وجود نداشت تلاشی برای برگردوندن عشق از دست رفته نبود و سوختن عاشق هم عملی نمی شد.
خلاصه بگم:"امید یعنی مرگ تدریجی"